Kişinin başına gelen bela ve hastalıkların kulun günahı ile ilgili olduğunu anlattığım yazıların altında genelde yapılan bir yorum var:
“Buna bakarsak kötülere bir şey olmadığını görüyoruz. Onlar mutlu mesut yaşıyorlar. Bu nasıl iş!”
Kişinin günahları sevaplarını geçmiş ve ahiret için bir endişesi yoksa, şeytan ona tebelleş olmuyor, sıkmıyor, daraltmıyor hatta işlerine yardımcı oluyor.
Ta ki mal, böyle hayırsız insanlarda toplansın, harama harcasınlar ve topluma kötü örnek olup inananları şüpheye düşürsünler.
Allahü teâlâ, bir kuluna hayır murat edince, günahlarının cezasını dünyada verir. Şer murat edince günahlarının cezasını kıyamete bırakır. (Tirmizi, Zühd, 57)
Ahiretleri zaten berbat olacağı için bu dünyayı rahatla yaşamalarına izin veriliyor. Çünkü: “Dünya, mü’minin zindanı, kâfirin de cennetidir. Ahiret, müminin cenneti kafirin ise cehennemidir.” (Müslim, Zühd 1)
Dünya, mümin için dert ve mihnet yeridir. Çünkü; “Müslümanın maruz kaldığı hiçbir musibet yoktur ki, diken batması olsa dahi yüce Allah, bunu günahlarına kefaret yapmasın.” (Buhârî, Merda, 1)
Başa gelen bela ve musibetler mümin için birer nimettir. Şebib b. Şeybe, Hasan Basri’nin şu sözü söylediğini işittiğini söyler: “Er kişilerden veya Müslümanlardan bir kişi, bir sene geçtiği halde eğer kendinde ve malında bir belaya uğramazsa şöyle derdi: Ne oldu bize, Allah bizim düzeleceğimiz umudunu mu kesti?”
Günahlarına rağmen başına dert gelmeyen halinden endişe etmelidir.
Bir adam:
-Ya Resulallah! Hastalık nedir? deyince Resulullah:
-Hiç hastalanmadın mı? diye sordu. Adam:
-Hayır deyince, Resulullah şöyle buyururdu:
-Yanımızdan kalk, bizden değilsin!
(Ebu Davut, Sünen, 3089)